Nasza prowincjonalna, szarutka mieścina, dymami licznych fabrycznych kominów w niebo dysząca, doczekała się koncertu muzycznego czarodzieja, Grzegorza Turnaua.
Od chwili ogłoszenia terminu koncertu w domu zawrzało, jak we wnętrzu czynnego wulkanu – bo oczywiście młodzież doczekać się nie mogła: Kiedy koncert ?! Gdzie ?! O której ?! Kiedy bilety ?! Bilety (cegiełki charytatywne z Fundacji Bądź Człowiekiem) zdobyto i umieszczono na domowym ołtarzu, poświęcając resztę czasu na uczłowieczanie dwóch paniczów de Zoo.
W piątek po południu nadejszła wiekopomna chwila, kiedy w stroju galowem pojawiliśmy się na miejscu zdarzenia. Kostek z wielkim wzburzeniem powrócił z toalety:
- Mamo, mamo, a ja widziałem pana Turnaua w łazience !
Ooo. Brzmi ciekawie...
- Nabierał wody do czajnika z kranu !
Uff...
- A skąd wiesz, że to był on ?
-Bo widziałem go na zdjęciach, a tu patrzę: okularki są, bródka jest. Znaczy, to musiał być on.
- I tak sam sobie przyszedł z czajnikiem po wodę?
- Na pewno ! Zresztą, zweryfikuję, jak zobaczę go na scenie !
Co niebawem nastąpiło, gdy na scenę wkroczyli artyści: Grzegorz Turnau w towarzystwie gitarzysty Jacka Królika, saksofonisty Leszka Szczerby i basisty Roberta Kubiszyna. Kostia z satysfakcją szepnął:
- To był ON, mamo !
Se non è vero, è ben trovato - kogo młodzianek widział z czajnikiem w dłoni, pozostanie na zawsze tajemnicą pana Grzegorza i Kostka – innych świadków nie było J
Popłynęły pierwsze takty „Czułości”. Potem dynamiczne, niepokojące „11:11” i wiele starych i nowych piosenek, nie tylko z repertuaru własnego artysty. Deszczowa „Bracka” przeszła w melancholijny „Scarborough Fair”. „Jealous Guy” Lennona, w oryginale i po polsku, w jedynym w swoim rodzaju tłumaczeniu „autorskim”. „She’s Always a Woman” Billy’ego Joela zabrzmiało wzruszająco. Piosenki z Kabaretu Starszych Panów bawią niezmiennie do dziś. Dialogi fortepianowo - gitarowe z Jackiem Królikiem to prawdziwa uczta dla słuchaczy. A wszystko okraszone zapowiedziami pana Grzegorza, którymi na równi z muzyką czaruje publiczność i buduje nastrój. Artysta nie omieszkał również sprawdzić naszej znajomości tekstów, a wypróbował ją przy „Naprawdę nie dzieje się nic”. Oj, jednak się działo J Ernie i Kostek zresztą każdy znany tekst nucili sobie pod nosem J
Chłopcy najbardziej czekali na „ Na plażach Zanzibaru”, i doczekali się !
Partię Sebastiana Karpiela-Bułecki wykonał brawurowo pan Grzegorz, z góralskim zaśpiewem, a jakże, hej !
Siedzimy zasłuchani. Tak pięknie Grzegorz Turnau potrafi zaklinać fortepian, ujarzmić słowa... Lirycznie. Melancholijnie. Z przymrużeniem oka. Głos. Spojrzenie. Gest. Muzyka ...
Niestety, prędko trzeba żegnać wszystko, co piękne i szczęśliwe... Brawom nie ma końca. Artyści wracają na bis. I na drugi. Po raz trzeci wychodzi sam pan Grzegorz, i śpiewa nam na dobranoc „Już czas na sen”. Utwór zamykają ostatnie, gwizdane takty „Cichosza”.
I już – cicho-sza. Ukłon. Brawa. Gasną światła. Miłych snów...
1.jpg)
.jpg)
Po koncercie czekamy na autograf i możliwość zrobienia zdjęć. Pan Grzegorz przysiadł na schodkach na scenę, podpisuje płyty. Z każdym zamienia kilka słów, każdego wita i żegna, pisze dedykacje.
- To wszystko dla pani? – dziwi się mile, gdy dziewczyna podsuwa kilka płyt z kolekcji.
W miękkiej, wełnianej marynarce, z „firmową” bródką, w błyskających wesoło okularach nie sprawia wrażenia niedostępnej gwiazdy. Ma bardzo mimiczną twarz i kąciki oczu zmrużone w uśmiechu. Zdarza mu się nie tylko zachichotać, ale nawet ZACHICHRAĆ, a wtedy wygląda jak sprytny, bywały w świecie, zadowolony z fortelu kot. Kto wie, może też jest Kocim Bratem ?
Naszym niedoskonałym sprzętem robimy zdjęcia. Chłopcy dziękują za swój ulubiony „Zanzibar”.
- Lubicie, tak ? A chcecie jechać do Zanzibaru? – uśmiecha się pan Grzegorz. Chłopcy chyba wolą jednak śpiewać, jak na razie J
Ostatnie zdjęcie i ... dobranoc.
Nas emocje wieczoru niosą jeszcze długo. Wracamy pieszo do domu. Panowie policjanci z pieszego patrolu spoglądają pobłażliwie na naszą rozśpiewaną i rozgwizdaną trójkę. Wieczór magiczny...
Jaki podarunek można dać komuś, kto zapewne wszystko ma i niejedno widział ? Co może wykonać rzemieślnik – fantasta z podrzędnego miasta, żeby chociaż małym gestem podziękować za wspaniałe wrażenia koncertowe – i codzienną inspirację ?
Pan Grzegorz Turnau dostał kolorową pisankę – niespodziankę. Niejadalną, ale za to „na wieki”. Specjalnie dla niego zrobioną.
Z dedykacją:
„Grzegorzu Turna-u,
By nas pamięta-u.”
Nu, chętnie się uśmia-u J
-
Serwus! jesli chodzi o mnie to ja uwielbiam Pana Grzegorza od 10 roku zycia od momentu kiedy ogladalam TVP Polonia i leciał teledysk do piosenki ,,Pamięć" i chociaż mam 27 lat to również koncerty budzą we mnie tyle radości, podekscytowania, a nawet łez. Dla Pana Grzegorza wreczyłam portret haftowany haftrm krzyzykowym oraz w planach mam torbe na zakypu z haftem coś od serca wykonane recznie, a nie kupione w sklepie. Chociaż tak możemy odwdzięczyć się za to co daje Nam Pan grzegorz swoja muzyką. Wasz prezent jest cudowny, aż serce sie raduje ogladajac :) Buziaki i zycze wiele tak pieknych chwil. P.S Będąc w wieku tych chlopakow tez chcialam byc na koncercie Pana Grzegorza, ale mozliwe to bylo dopiero po 17 latach :)
OdpowiedzUsuńDedykacja rewelacyjna :)
OdpowiedzUsuńBardzo dziękuję za miłe słowa :) To prawda, taki własnoręcznie zrobiony prezent to najmilsza niespodzianka dla Artysty, który muzyką rozświetla nam dzień. Na koncercie cała nasza trójka aż unosiła się w powietrzu z emocji, zwłaszcza, że dla juniorów był to debiut jako publiczności na żywo:) Życzę powodzenia w działalności rękodzielniczej - dobrze że jest nas tak wielu Braci i Sióstr w Igle i Szydełku:)
OdpowiedzUsuńZgadza się szydełkowanie lub haftowanie to malowanie igłą tak jak pajączek tkanie brawnych pajęczyn. Poprostu coś cudownego. Rozwijanie kreatywnosci, a jeszcze jeśli możemy dzielić się swoimi pracami z innymi to już wogle super :) Buziaczki:) P.S Mam nadzieje, że nie masz nic przecieko temu, że dodałam Twój opis koncertu na profil Turnaua na Facebooku.
OdpowiedzUsuńCała przyjemność po mojej stronie :)
OdpowiedzUsuń